Volkskrant: Westervoort is de ‘gemiddelste plaats’ in Nederland.

Als ‘Westervoort’ in de kop van een stukje in de Volkskrant staat, kijk je daar toch even van op. Westervoort blijkt de ‘gemiddelste plaats’ van Nederland te zijn. De schrijver van het stukje was er zelfs voor komen kijken. Hij parkeerde voor een kerk met een regenboogvlag aan de torenspits. Onderwijl (wat een mooi bijna vergeten woord) hoorde hij een carillon spelen. Hij had een gesprek met de uitbater van Le Promenade, die aangaf dat zijn omzet in stand werd gehouden door een doelgroep van boven de 70 (sic). De jongeren gingen liever naar Arnhem of Zevenaar.

De vraag werpt zich op wat Westervoort, of welke andere plaats dan ook, gemiddeld maakt. Gemiddelden bestaan bij de gratie van uitersten en zijn dan ook misleidend. Als het Centraal Bureau voor de Statistiek bekend maakt dat het gemiddelde inkomen van de Nederlander iets boven modaal ligt en dat Nederland daardoor een rijk land is, dan heeft een bijstandsmoeder met 2 kinderen daar niet zoveel aan. Ze draagt hooguit bij aan het berekenen van het gemiddelde. En weet alleen dat er dus veel  mensen zijn die ruim boven modaal verdienen. Anders komt het gemiddelde niet zo fraai uit.

Door het gesprek met de uitbater van Le Promenade kom ik vanzelf op het nieuws van deze week. De wethouders gaven een persco (zo heet dat tegenwoordig) over de plannen voor de Wyborgh. Het vreemde was dat ik kort daarvoor het Westervoorts Nieuwsblad in de bus had gekregen waarin die plannen breeduit uitgemeten werden. Ik heb begrepen dat de wethouders dan ook begonnen met excuses dat de informatie al gelekt was. Dat leek sterk op de Corona-persco’s waarin ook alleen maar werd verteld wat een dag ervoor al was gelekt. Nu lekken de plannen van bestuurders gemiddeld gezien altijd uit, dus daarin voldeed Westervoort aan de eerder aangehaalde gemiddeldheid.

Nu de plannen zelf. Een probleem heeft een oplossing nodig. Dus komt er een plan. Nu hebben bestuurders tegenwoordig het idee dat het plan zelf de oplossing is. In de praktijk valt dat toch tegen. Veel plannen sneuvelen achteraf door bijvoorbeeld kostenoverschrijding of onuitvoerbaarheid. Soms hoor je er niks meer van, soms geeft het veel reuring.

De plannen die werden gedeeld werden door alle betrokkenen omarmd. Maar we waren er nog niet. Voor het winkelcentrum zelf en wat er met het gemeentehuis moet gebeuren, komen aparte projectplannen. Weer plannen. De precieze invulling van een en ander is nog niet bekend. En voor iedere individuele winkelier moet nog een oplossing gevonden worden. U leest ‘oplossing’ dus daar zal een plan voor worden gemaakt, schat ik zo in. Voor de ruimte die vrijkomt op de zuidwestelijke hoek (kompas even checken) zal gekeken worden naar een maatschappelijke functie, zoals een…. Dus dat staat ook nog open.

Maar gelukkig hebben we plannen. En zolang er een plan is kunnen we genoegzaam achterover leunen met het gevoel dat we er iets aan hebben gedaan. En dat klopt dan weer helemaal met het gemiddelde gevoel van de gemiddelde Nederlander en als ik de Volkskrant mag geloven, de gemiddelde Westervoorter.

Ik heb zo het gevoel dat ik hier over een paar jaar wel weer op terug kan komen. Tenminste, dat is wel mijn plan.

Fijn weekend!