Uiteindelijk gaf ze op, maar niet zomaar

Het gevecht mind over matter is over. Uiteindelijk overleed mijn moeder dinsdagavond. Ze werd in een diepe slaap gebracht nadat alles wat moest worden gezegd, was gezegd. Ze wilde nog worden bediend, zoals dat in de katholieke traditie wordt genoemd. Daarvoor staat een spoednummer op de site van de parochie. Ik kreeg de voicemail van meneer Pastoor. Hij belde wel snel terug gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen. Hij verontschuldigde zich voor de voicemail: het was nogal druk. Ik veroorloofde me een bon mot: ‘Geeft niet, we horen elke dag op het nieuws dat er grote personeelstekorten zijn in de bediening.’ Humor is immers overwonnen droefheid zei Godfried Bomans al lang geleden. Na de toediening van het sacrament der zieken ging ze het maar proberen: in slaap vallen en nooit meer wakker worden.

Evengoed kwam ze af en toe nog uit haar slaap. Gefrustreerd dat ze toch weer wakker was geworden. Maar weer proberen. In de spaarzame momenten dat ze kort ontwaakte, gaf ze ons nog wel enkele instructies. ‘Er staat daar een flesje Lourdeswater. Geef dat maar aan iemand die het wil hebben.’ Een ander moment: ‘Ik ga het huis niet uit hoor. Ik wil in de slaapkamer opgebaard worden en wil geen witte kist!’ Ja ma, alles is keurig geregeld. Tot het eind toe in controle.

Uiteindelijk overleed ze terwijl niemand bij haar was. Zo gaat het vaak. De zorgmedewerksters van de Wilgenpas hebben haar liefdevol verzorgd en gekleed. Dank daarvoor. Dan het belletje naar de uitvaartverzorger na het bezoek van de huisarts. Lang in de wacht. Toen ik de medewerker aan de lijn kreeg vroeg ik of het druk was. Ja dat was het. Ik zei dat ik het doorhad want, zei ik, maar weer even een bon mot: ‘Ja, ik kreeg een bandje: Er zijn nog 8 rouwenden voor u.’ Maar gevoel voor humor had ze niet of gezien het nachtelijke uur was ze er niet voor in de stemming. Wel zei ze dat er binnen twee uur medewerkers zouden komen die haar zouden opbaren. Die kwamen inderdaad. Heel respectvol. Toen ze klaar waren, kwam mijn vrouw ineens met de mededeling: ‘Oh ja, nog even. Ze heeft een pacemaker!’ Ah, als mevrouw gecremeerd wordt moet die eruit. Die kunnen ontploffen. Dat gingen ze meteen doen. Of we er bij wilden zijn. Nee, dat wilden we niet. Uiteindelijk lag ze er netjes bij. 10 Jaar jonger, verlost van alle aardse kwalen en zorgen.

Stiekem vind ik het wel jammer dat we nog aan de pacemaker gedacht hebben. De wereld verlaten met een knal. Ze had het hilarisch gevonden, dat weet ik zeker.

Een fijn weekend allemaal. 
Hans Janssen,