Tijdelijke opvang….. Zelfs onze poes heeft er problemen mee…

Poezen houden niet van veranderingen, dat staat vast. Als door de Sinterklaas-actie de vaste plek voor haar bak en etensbakje even is verplaatst, loopt ze zoekend en klagend over de overloop. Je moet haar echt weer de weg wijzen. Maar nu is het nog erger.

Gedurende het jaar staat onze, logischerwijze lege, kerststal op een van de kamers op de bovenverdieping. Af en toe glipt ze daar naar binnen en nestelt zich op het zachte mos in de stal. Daar kan ze uren genoeglijk liggen snorren. Tot afgelopen zaterdag. Haar onderkomen was verdwenen.

In deze tijden van mensen op drift die geen onderdak kunnen (of mogen) vinden, verlenen ook wij tijdelijk onderdak aan een gezin dat geen onderdak kon vinden. Dat dit slechts symbolisch is en dat het gaat om een gezin van 2020 jaar geleden doet aan de feiten niks af. Een man met zijn zwangere verloofde heeft tijdelijk intrek genomen in onze stal, bij gebrek aan beter. Poes heeft de stal weer ontdekt, maar tot haar verbazing en verontwaardiging zit ze naar binnen te kijken naar een tafereel van een kindje in een kribbe. Daaromheen een engel, een man en vrouw die de ouders zullen zijn (hoewel daarbij over Jozef nog wel wat valt te betwijfelen) een paar koningen of wijzen, een herder, schapen een os en een ezel. Op haar plek. De brutaliteit! Niet bereid om haar warme nestje zomaar op te geven, wil ze de stal binnenstappen, daarbij gewoon alles omgooiend. Tja, dan moeten wij natuurlijk ingrijpen. Dus spreken wij haar streng toe, hoewel de ervaring leert dat poezen daar niet ontvankelijk voor zijn. Dus pakken we haar op. Dat leidt tot klagen en protesteren en onmiddelijk een nieuwe poging. Na een paar keer verwijderd te zijn, gaat ze zeer opzichtig met de rug naar de stal zitten. Je ziet haar denken: ‘De wereld is onrechtvaardig!’ Daar heeft ze gelijk in, maar ja, ze ondervindt dat niet zo vaak. Het is namelijk al lang een feit dat wij onze huisdieren beter behandelen dan mensen over de hele wereld soms behandeld worden. Maar de blik in haar ogen zegt overduidelijk: ‘Pas maar op. In een onbewaakt ogenblik gooi ik het hele stelletje eruit, ezel en os incluis.’ Dat wordt dus oppassen geblazen.

Onze gasten hebben geen verwarming, schone toiletten en kleding nodig en hun vertrek is ook al op redelijke termijn in de agenda gezet. Hoe anders is dat voor de echte dolenden in de wereld. Grote onzekerheden, barre omstandigheden. Na een warm welkom voelen ze zich langzamerhand een probleem worden. Juist voor deze mensen mag je hopen dat de barmhartigheid overeind blijft. En dat het licht van Kerstmis ook voor hun mag schijnen. Ja, hopen mag je altijd, maar ik vrees dat het zo niet werkt.

Ineens schiet de titel van een lied in mij gedachten: ‘Do they know it’s ChristmasTime?’ Ik denk dat ze het wel weten, maar dat ‘ It’s gonna be a cold cold Christmas’ eerder de realiteit zal zijn.

Onze poes zal het een glorieuze rotzorg zijn. Die wil haar stal terug. En dat gaat 6 januari ook gebeuren. Poezen zijn namelijk egoisten. Maar daar hebben ze het alleenrecht niet op.

Goed weekend!
Hans Janssen.