The most wonderful time of the year…maar waar is het kind?

Waarschuwing: spoiler-alert! Zodra de temperatuur onder de 20 graden zakt, worden we massaal overspoeld met kerstfilms, soms wel vier op een avond. De plot?

Komt-ie: Hoofdpersoon 1, meestal een knappe jonge vrouw, is helemaal gek van kerstmis en werkt zich uit de naad in een noodlijdende koekjeswinkel of een soortgelijk instituut. Hoofdpersoon 2, een evenzeer knappe vent, komt namens een groot bedrijf de zaak uitkopen om er een commercieel winstgevend bedrijf van te maken. Als dat lukt, maakt hij promotie. Paniek in het dorp, vooral bij hoofdpersoon 1. Het winkeltje hoort bij de kersttraditie van het dorp, het belangrijkste moment van het jaar. Ze kan de knappe vent dan ook niet uitstaan. Maar kijk aan: ze groeien naar elkaar toe. Worden zelfs verliefd. Een kwartier voor het einde van de film krijgen ze ruzie, maar vijf minuten voor het einde vallen ze elkaar in de armen en kussen terwijl het dorp staat te applaudisseren en het, oh ja, ook nog begint te sneeuwen. Als de film op Hawaï had gespeeld, was het ook gaan sneeuwen, denk ik. En knappe vent besluit dat samen met zijn grote liefde (ze kennen elkaar al vijf dagen) koekjes bakken beter is dan een promotie met een salaris van een paar ton.

Hoe ik dit weet? Hier kijk ik er zoveel zijdelings mee dat ik dit er nog wel uit kan halen. De hoofdpersonen lijken allemaal weggelopen van de covers van bladen. Minder qua uiterlijk goed bedeelde mensen (wat dat ook moge betekenen) hebben dit soort problemen blijkbaar niet.

Let wel, ik ben geen recensent. Vind het prima. Maar wat me zorgen baart? Elke film gaat over de magie van kerstmis. The Christmas miracle. En dan ga ik iets missen. Net als in de reclames in de film. Die gaan onveranderlijk over eten en cadeaus. Maar noch in de films, noch in de reclame komt iets terug van de reden waarom we kerstmis vieren: de herdenking van de geboorte van een kind dat ons levensbeeld toch al 2000 jaar bepaalt. Waar hoop op is gevestigd en waar oorlogen over zijn en worden gevoerd. Het nieuws van vandaag hoef ik u niet voor te kauwen, hoop ik.

Blijkbaar kan het kerstfeest prima zonder dit kind. Los van de enkele decoratieve kerststal bij de heidense boom af en toe. Eten en cadeaus… het kind is weggemerchandised.

De grote vraag bij The most wonderful time of the year is tegenwoordig: hoe kom ik van de kerstkilo’s af?

Troost je: met Pasen vieren we de paashaas en eieren, en denkt niemand meer aan dat kind dat uiteindelijk 33 jaar mocht worden en iets voor ons aller heil zou hebben gedaan.

Ik ben niet buitengewoon religieus, maar vraag me soms wel eens af: zouden we daar niet eens meer bij stil kunnen staan? Of het nu waargebeurd is of niet? In Santa geloof ik ook niet, maar zie de films… Die zorgt tegenwoordig voor het kerstwonder.

Ik gun iedereen zijn of haar beleving van kerstmis, maar vraag me soms toch af: waar is het kind gebleven?

Fijne feestdagen allemaal.