Steinway of the Highway

Afgelopen week werd er op de radio nog eens gesproken over de veiling van de nalatenschap van Freddy Mercury. De vleugel waarop Mercury Queen-hits als ‘Bohemian Rhapsody’ componeerde was het topstuk met een opbrengst van 2 miljoen euro. Zelf heb ik het altijd merkwaardig gevonden dat iets aanzienlijk meer waard wordt doordat een beroemd iemand er aan had gezeten. Een piano blijft een piano. Maar daar gaat dit verder niet om.

Ik moest ineens denken aan een eigen ervaring met een Steinway-vleugel. En aan, laat ik eerlijk wezen, een staaltje misleiding van mijn kant, waar ik nog zeker een paar dagen van heb genoten.  Het is jaren geleden, de gulden-tijd nog.

Ik had een piano, maar geen goede kruk. In de week voor Pasen stond er een advertentie in de krant van de firma Bender. Een gerenommeerd adres voor piano’s en aanverwante artikelen. Ze hadden Tweede Paasdag een Steinway-dag. De kans om eens op zo’n instrument te spelen. Verder die dag allerlei aanbiedingen. Ik dacht dat dat wel eens twee vliegen in een klap konden worden. Een keer op een Steinway spelen en eens kijken naar een kruk.

De bewuste dag meldde ik me. Erg rustig… de vleugel stond te pronken… met niemand erachter. Een bordje erbij met de prijs….. rond de 150.000 gulden. En natuurlijk stond er een kruk bij, prijs rond de 75 gulden. Eerlijk is eerlijk, spelen op zo iets kent geen vergelijk. Ik zat zo wat weg te spelen toen er een verkoper bij kwam staan. Op zijn Paasbest, letterlijk. ‘En?’ vroeg hij. ‘Bevalt het?’ Ik zei dat dat zeker zo was en dat ik wel interesse had. Een minuut later was hij terug met koffie. Na de koffie zei ik: ‘Ik neem hem!’ Hij kreeg een aura van heerlijkheid om zich heen. Ik zag hem denken aan de provisie. Hij vroeg, in een staat van verheerlijking, wanneer ze hem konden bezorgen. Ik zei dat ik hem mee zou nemen. Waarop hij mij bevreemd vroeg of ik dan een vrachtauto bij me had. Ik zei dat dat niet nodig was. Hij pastte wel in de achterbak. Hij keek me raar aan en vroeg: ‘De  vleugel?’ Ik zei: ‘Nee, de kruk. Die vleugel kan ik thuis niet kwijt!’

Hij liep leeg als een lekke ballon. Ik zag dat hij spijt had van de koffie. Ach, het was misschien wel een beetje gemeen, maar ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan. En had een leuk verhaal  voor thuis. En had, voor het eerst en het laatst, op een Steinway gespeeld. Wel een bijzondere ervaring, dat is zeker zo.

Fijn weekend.
Hans Janssen,