Sinterklaasverhalen, de blunders en de missers (2)

Lenig, dat wel…

Een Piet wil ook wel eens wat anders dan op de deur of het raam bonzen. Maar dat brengt zo zijn risico’s met zich mee. Zo overkwam een lenige Piet eens een aardig ongevalletje.

We kwamen aan bij een adres dat op een hoek bleek te staan. De tuin werd van de straat afgescheiden door een muurtje van pakweg 1,50 meter hoog. Piet zei: ‘Als jullie nou gewoon door de voordeur gaan, wip ik over het muurtje en kom ik van de achterkant. Zullen ze leuk vinden, bij wijze van verrassing.’

Ik bemoei me nooit met dat soort zaken; dat is een taak voor de secretaris, die op zo’n avond ook de ambtelijke baas is van de Pieten. Hij vond het ook een leuk plan. Dus, terwijl de andere Pieten naar de voordeur holden om daar met veel lawaai en gebonk onze aanwezigheid kenbaar te maken, nam de bewuste Piet een soepele aanloop en verdween over het muurtje.

Nog geen tel later hoorden we een luid ‘Plons’ gevolgd door een reeks krachttermen die zelfs na het Tweede Vaticaanse Concilie niet op goedkeuring van Rome konden rekenen. Inderdaad: strak achter het muurtje lag een mooie vijver… waar onze arme Piet recht in belandde.

De kinderen en andere aanwezigen wisten even niet op welk kabaal ze moesten afkomen. De natte Piet kon natuurlijk met geen mogelijkheid meer naar binnen. Hij stond buiten af te druipen—wat hij daarna letterlijk ook moest doen.

Wederom moest de secretaris op de achtergrond van het feest, samen met pa in de keuken, de schade bespreken voor de verzekering. Die schade omvatte onder meer een gescheurd vijverfolie, een kapotte pomp, en her en der wat vissen die het niet hadden overleefd.

Het jaar erop zijn we daar niet meer uitgenodigd. Nee, dat niet.