‘Lach eens naar het vogeltje….’
5 november 2022In de Westervoort Post staat een oproep om foto’s in te sturen van lachende mensen, met daarbij aangegeven waarom ze zo moeten lachen. Dit soort foto’s hebben eigenlijk alleen zeggingskracht als ze genomen zijn wanneer iemand spontaan lacht. Op geposeerde foto’s ziet een lach er altijd krampachtig uit. Hoe komt dat eigenlijk? Uit onderzoek blijkt dat de mens gemiddeld 13 keer per dag lacht (kinderen 10 x zoveel, dat zegt ook wat.) Een lach duurt gemiddeld 3 seconden, dus lachen we welgeteld 39 seconden per dag. Nou vooruit, 40 dan maar. De mens is geen lachebek, vrees ik.
Dat valt live te bekijken. Ga eens een uurtje op een winkelcentrum op een bankje zitten en obeserveer. De meeste mensen hebben, in het gunstigste geval, een neutrale uitdrukking op hun gezicht. In minder gunstige gevallen kijken ze gewoon chagrijnig. Ellende met parkeren, geen winkelkarretje meer, mensen die voordringen, artikelen uitverkocht. Oh, mannen kijken bij het winkelen vaker chagrijnig dan vrouwen, geen idee hoe dat komt. Nou ja, misschien ook wel een idee. Maar laten we eerlijk zijn. Als we iemand zouden zien lopen die in zijn eentje loopt te lachen, dan rijst toch ergens het vermoeden dat iemand wat lichtzinnig is omgesprongen met de sleutels van het dolhuis.
Ik snap dan ook wel dat als je een pasfoto moet maken, je een neutrale blik moet hebben. Lachend op de foto ben je gewoon niet herkenbaar. Maar foto’s moeten blijkbaar vreugde en vrolijkheid uitstralen. Dus doet de fotograaf verwoede pogingen om een lach te ontlokken. ‘Say cheese!’ ‘Lach eens naar het vogeltje!’ Het resultaat? Vaak een krampachtig uitgeschoten gezicht waarin de gemiddelde kijker de gefotografeerde niet eens herkent. Op trouwfoto’s zie je dat ook. Ik ken wel trouwportretten waar uit de lach van schoonmoeder duidelijk blijkt dat ze denkt: ‘ Nou, het is dat het moet, maar mijn keus zou het niet geweest zijn. Cheese!’
Dan blijkt er nog een verontrustender feitje te zijn over het lachen. We lachen al niet veel, maar het meeste lachen we dan ook nog om het leed van een ander. Leedvermaak is de grootste bron van vermaak. Vandaar het succes van programma’s als Lachen om homevideo’s. Bekentenis: ja, ook ik zit me al vaak te verkneukelen over wat er komen gaat.
Ik zei net al dat kinderen 10x zo vaak lachen als volwassenen. Die hebben dan ook geen notie van de wereld zoals wij die zien. Konden we dat maar vasthouden. Maar ja, reptielen die de wereld veroveren, oorlogen en hongersnoden her en der, stikstof, PFAS, bouw- en woningcrisis, energiecrisis, inflatie….
Er valt gewoon ook verdomd weinig te lachen. Dus laten we ons maar niet schamen voor een beetje leedvermaak. Het betekent doorgaans dat er mensen zijn die het nog slechter afgaat dan ons.
Ik hoop dat er veel foto’s worden ingezonden. Van oprecht blije mensen. Dat geeft dan toch weer een beetje hoop. Er is een gezegde ‘Het lachen is hem vergaan.’ Laten we ons dan troosten met de gedachte dat dat maar 40 seconden van de dag is. Tijd zat over om nuttige dingen te doen, toch?
Lachen, man!
Een vrolijk weekend allemaal.
Hans Janssen,