Ik schrijf deze column aan het ziekbed van mijn moeder. Eigenlijk is het een stap verder dan een ziekbed, maar als je dat opschrijft komt de definitieve onvermijdelijkheid te dicht bij.
Ik heb getwijfeld of ik hierover zou schrijven. Aan de andere kant is een column een weerspiegeling van hoe ik dingen ervaar. En deze ervaring is intenser dan een politieke of maatschappelijke gebeurtenis. Zeker als die ervaring nog voortduurt. ‘Experience in progress.’ Dan besef je dat al dat andere zo futiel is, zo zinloos ook. Want als het eindigt, is al je belangrijkheid in een klap weg.
94 Jaar heeft ze van alles doorstaan. De crisis van de jaren ’30. De Tweede Wereldoorlog, waarbij ze tijdens de Slag om Arnhem haar moeder verloor, die slechts op een luttele 6 meter van haar af lag, en toch onmenselijk onbereikbaar doordat ze zelf zwaargewond was.
Als oudste dochter van een gezin van 5 de moederzorg moeten overnemen op de leeftijd van 17 jaar. Maar alles weer opgepakt. Dan vele jaren later de aftakeling van mijn vader, die 2 jaar duurde. Maar zelf mankeerde ze nooit wat. In haar geest dan. Er gebeurde van alles om haar heen, ook familieperikelen. Ze kreeg fysieke ongemakken, maar haar geest weigerde te aanvaarden dat haar lichaam ouder werd.
En nu ben ik getuige van een strijd. Wilskracht (‘Ik word 100.’) tegen een lichaam dat het opgeeft. Ik weet wel dat het lichaam het uiteindelijk wint van de geest. Toch is ‘mind over matter’ sterker dan je denkt. Daarom is dit moeilijk om te zien. En als het lichaam wint, verlies ik. Namelijk mijn moeder die er 63 jaar als vanzelfsprekend was. Ik bereid me nu nog niet voor op wat er hierna gebeurt. Want, zoals ik al zei, de ervaring is in progress. Dat wens ik niet verstoren.
Als ik deze column instuur, is ze er nog. Als u hem leest? Ik heb geen idee. Maar hoe dan, als er ooit sprake is van een voltooid leven, dan is het nu wel.
Het is geen tragedie met 94 jaar, wel verdrietig. Maar dat komt later wel.
Een fijn weekend toegewenst.