Ik ben gevraagd, maar ik ga het niet doen….

Het telefoontje kwam direct na de aankondiging van het vertrek van Mark Rutte. ‘U kent ons niet, maar zouden we eens kunnen praten?’ Nou vind ik praten altijd leuk, dus een afspraak was zo gemaakt.

Twee meneren en een mevrouw, met 3 personen vind je nooit een woke evenwicht natuurlijk. Zij stelden zich voor als het bestuur van de Partij voor Onbenullige Dingen die ook Moeten (PODM). ‘Kijk’, zei de voorzitter, ‘Hoe we het ook proberen en wie er ook aan het bewind is, de grote dingen worden nooit opgelost.’ Voor mijn geestesoog paradeerden onderwerpen als Kindertoeslagenaffaire, Woningnood, Migratie, Zorg en Veiligheid voorbij. En inderdaad, 4 kabinetten Rutte in diverse samenstellingen is het niet gelukt om er iets tegen of aan te doen. Sterker, door verkeerd beleid werd het vaak nog erger. Dus ik begreep zijn standpunt.

Hij ging verder met zijn betoog. De gemiddelde mens wil een rustig en makkelijk leven. Niet met spandoeken op het Malieveld, niet de A12 blokkeren en niet met een trekker van Drenthe naar Den Haag. Veel te veel gedoe, zonder zicht op oplossingen. Maar dat makkelijke leven wordt gehinderd door Onbenullige Dingen (OD). De laatste tijd was ze hier opgevallen dat ik me daar nogal druk om kon maken. Het onnodig aanpassen van recepturen in kant-en-klaarzakjes. Het lang op rood staan van een overbodig verkeerslicht. Hij ging verder met een hele stoet van kleine ergernissen.

‘En nu’, vervolgde hij, ‘is het momentum. Een partij die opkomt voor de mensen die zich dagelijks aan de meest stomme dingen ergeren. Dat zouden ze niet moeten doen, maar het is nu eenmaal zo.’ Ik begreep waar hij heen wilde. Als een steen in de vijver zoveel rimpels veroorzaken dat mensen zouden zeggen: ‘Eindelijk…. een partij die opkomt voor de dingen waaraan ik mij erger.’ En als voordeel: geen ideologie….

Kortom, of ik lijsttrekker wilde worden. Ze hadden mensen genoeg die op de lijst konden. Niet gehinderd door politieke kennis, want die ontbreekt nu ook tenslotte. Geen tijd en veel geld besteden aan dingen die toch niet worden opgelost.

Ik vond het verzoek eervol, maar moest het helaas afslaan. Waarom? Heeft u wel eens een debat gezien? De premier staat uren te oreren. Dat oreren kan ik ook wel, maar dat staan niet. Na 2 hernia’s red ik het niet. En zittend een debat voeren, dat gaat blijkbaar niet.

Dus moest ik ze teleurstellen. En moest ik vaststellen dat ik niet de geschiedenis in zal gaan als de langst zittende premier, maar ook de kans heb laten lopen dat ik wel de boeken in zou gaan als de meest zittende premier. En dat pluche …. dat zit zo lekker.

Ik denk dat we na de verkiezingen en een lange formatie ook met de nieuwe gezichten geen oplossing vinden voor de grote dingen. Dus blijf ik me maar bezig houden met onbenulligheden.

Wat vindt u er nu bijvoorbeeld van dat weermensen op radio en tv steeds vaker ‘kans op buiwen’ zeggen dan ‘kans op buijen’? Ik weet het, het gaat nergens over, maar soms is het zo lekker om je ergens nutteloos aan te ergeren.

Fijn weekend! 
Hans Janssen,