Hollandse nieuwe: gaat er een traditie verloren?

Woensdag was het zo ver. De nieuwe Hollandse nieuwe is er weer. De datum staat bij ons al een jaar vantevoren in de agenda. Net als die van de Graskaas overigens, hoewel dat nog wel een beetje varieert. Dus togen wij woensdag naar de vishandel. Wij kwamen aan en werden verwelkomd met buiten een ouderwetse viskraam en overal ballonnen en vlaggetjes. Binnen bleken wij de enige klanten te zijn. Zo’n 20 jaar geleden stonden we op dit dit soort dagen in een lange rij. We hadden dit een paar jaar geleden ook al opgemerkt en toen zei de toenmalige visboer (inmiddels ter ziele, de zaak dan) dat de grote toeloop van vroeger er niet meer was. De traditie liep wel hard af. We dachten dat het nog wel mee zou vallen, maar hij lijkt gelijk te hebben. De visboer van woensdag zei ook dat de lange rijen al ver achter ons lagen. Bedenkelijk.. Nu moet ik zeggen dat normaliter lange rijen achter me de voorkeur hebben boven een lange rij voor me, maar je snapt wel wat ik bedoel. Waarom gebeurt dit? Simpel: de jeugd eet geen haring meer. Ondanks publieksacties om de haring weer populair te maken. Zoals in 2018.

In 2014 schreef de Vereniging Schuttevaer op haar site:
‘Haringgroothandelaren houden in deze periode dagelijks proefsessies om klanten te verleiden de partij te kiezen die vanwege de smaak de voorkeur krijgt. De grote vraag is: hoe verleiden we jongeren om meer haring te eten. Langzamerhand zijn het vooral 50-plussers die maatjesharing kopen.’ (Schuttevaer juli 2024)

Het antwoord op die vraag is nog niet gevonden. Ze worden blijkbaar niet meer in de traditie opgevoed. Zoals in steeds meer tradities niet. Ik liep met mijn kinderen in een lange lampionnenoptocht met Sint Maarten en met Palmpasenstokken waar het haantje al vaak voor de optocht was van weggeknabbeld. Ik zie ze niet meer. En de gevolgen zijn logisch: als je het zelf niet meekrijgt geef je het ook aan jouw kinderen niet meer door. 

Ik hecht wel aan tradities, nou ja, van de nieuwe haring dan. Het genot van de eerste aan de staart in de winkel, een paar mee naar huis, eentje voor de buurman ook mee. Daar krijg ik dan weer kersen voor terug, ook een traditie die ik graag in ere wil houden.

Ik hoop dat zolang ik het nog mag beleven dat ik jaarlijks mijn tripje naar de visboer kan maken. En als het geen traditie meer zou zijn, hoop ik toch dat hij er 10 voor mij wil schoonmaken. Ik kom ze graag halen! Dan alleen maar een traditie voor mij. Is toch ook niks mis mee? Hij zal er wel niet vet worden, maar dat is de haring dan weer wel. En zilt, en romig. Op ter haringhappen!

Fijn weekend! 
Hans Janssen,