Het is een vreemdeling zeker…….

Sint is er ook voor de ouderen. Soms is dat onverwacht ontroerend….
Deze week nog een verhaal uit 40-jarig Sint-schap. Soms kom je voor totaal onverwachte situaties te staan. Ontroerend en met een brok in je keel.

Natuurlijk, Sinterklaas is een vrolijk feest. De straffende, strenge Sint waarmee kindertjes in vervlogen tijden werden bang gemaakt en die diende om een stukje onkunde in de opvoeding op te lossen, ligt lang achter ons. Hoewel we nog steeds meemaken dat kindertjes gillend van angst onder de tafel of achter moeder’s  rokken verdwijnen. Dan is er iets niet goed in zo’n gezin, denken wij altijd maar. Maar Sint is er niet alleen voor de kindertjes. Nee, ook bewoners van bejaardenhuizen en verpleegtehuizen zien de Sint graag komen. Het is immers altijd leuk dat er iemand komt die vele malen ouder is dan jezelf bent en toch nog zo vitaal. Het geeft een relativerende kijk op je eigen bestaan. Voor de Sint is het ook leuk, want dan komt hij weer eens bij een doelgroep die de oude sinterklaasliedjes wel kent en ook uit volle, zij het dan vaak iele, borst meezingt.

Zo kwam Sint ooit in een bejaardentehuis, waar hij een hele middag zou verblijven. Vooraf aan de happening werd Sint een kamertje ingeloodst waar iemand van de activiteitengroep Sint met zijn gevolg welkom heette, vroeg of het niet warm was met die baard en koffie aanbood. Dat sloeg het gezelschap niet af. De mensen van zo’n activiteitengroep zijn goud waard. Op vrijwillige basis organiseren ze van alles. Dus ook het Sinterklaasfeest. De dame in kwestie nam even de lijst door met de mensen die ‘naar voren’ mochten komen. Op de lijst staan dan dingen waarmee de Sint de mensen even in het zonnetje kan zetten. Bijvoorbeeld dat ze altijd opgewekt en zonder klagen hun ouderdom dragen. Of de oudste bewoner van het tehuis. Of het geval van die blinde man, die al maanden liep te zeuren om een andere kamer, omdat het uitzicht hem niet meer beviel.

Het feest vindt altijd plaats in de recreatiezaal, waar de mensen al een hele tijd zitten te wachten aan tafels, rijkelijk voorzien van borstplaat, banketletter en voor de gelegenheid een borreltje of een advocaatje op kosten van het huis. Nu kan niet iedereen daar bij zitten, sommige bewoners zijn gewoon te slecht ter been of  ziek. Sint gaat altijd even langs de kamers van die mensen op om een bemoedigend woordje te spreken en een hand te geven. Want niet alleen een kinderhand is gauw gevuld. Deze middag was het niet anders. Het eerste deel van de feestelijkheden verliep zoals gepland. De Sint kreeg namens een paar dames een geborduurde mijter aangeboden en de blinde bewoner merkte op dat Sint er voor zijn jaren nog goed uitzag. Hij bleek een droogkomiek, die uitstekend met zijn handicap kon omgaan.

Na afloop van de feestelijke ontvangst in de zaal, ging Sint ‘het huis in’, hierbij begeleid door een verpleegkundige, die wist waar de mensen zaten. Na twee bezoekjes kwamen ze bij een kamerdeur. De verpleegster stopte even en zei: ‘Hier ligt mevrouw Van Vliet. Ze is terminaal ziek, maar er is geen plaats meer in het verpleegtehuis, dus blijft ze maar hier tot het laatst. Ik weet niet of ze wakker is, of dat ze überhaupt in de gaten heeft wie er is. Wilt u het toch proberen?’ Nu ben je Sinterklaas of je bent het niet, dus natuurlijk wilde Sint naar binnen. De verpleegster opende de deur en ze liepen een schaars verlichte kamer in. Achterin het kleine kamertje stond een bed waarin een mevrouw op hoge leeftijd lag, met de ogen dicht. De verpleegster zei op ietwat luide en hoge stem, die gereserveerd lijkt te zijn voor verpleegsters en die we allemaal zo goed kennen uit een reclame voor brillen en gehoorapparaten: ’Mevrouw Van Vliet, kijk eens wie hier voor u is!’ Mevrouw Van Vliet opende haar ogen. Even waren die ogen leeg. Sint boog zich over het bed heen om goed in beeld te zijn. Na een paar tellen brak een blik van vreugdevolle herkenning door. Een magere hand kwam onder de dekens uit en pakte de hand van de Sint vast. Met een nauwelijks hoorbare stem zei ze: ‘Dat ik het nog mag meemaken dat de Paus bij mij op bezoek komt.’ Deze onverwachte wending aan het bezoek sloeg de Sint even stil. Net wilde hij adem halen om aan het misverstand een einde te maken, toen mevrouw Van Vliet vervolgde: ‘Ik maak het niet lang meer, wilt u mij zegenen, Vader?’ Wat kon hij doen? Gelukkig was hij lang misdienaar geweest en kende hij nog wel enige riten in het Latijn. Hij zegende haar. Daarna zeeg de oude dame achterover in de kussens neer met een mooie glimlach op haar lippen, die haar jaren met een tiental verminderde. Verward verliet Sint de kamer.

Een week later hoorden we dat mevrouw Van Vliet rustig was overleden. Ik denk dat Onze-Lieve-Heer Sinterklaas de zegening onder ‘valse voorwendselen’ wel zal vergeven.

Hans Janssen