Het genot van niet te hoeven…. onbetaalbaar!

Redeacteur van dienst Susan Wiendels van Westervoort Post wijdt haar column van deze week aan het genot van het niet op vakantie te hoeven gaan. Haar hele opsomming van vakantie-verpestende dingen (en dan moet je nog gaan) is me uit het hart gegrepen.

Dinsdag reed ik een pendeldienst in Wageningen/Bennekom. Er stond een ouder (en dan bedoel ik boven de 70) echtpaar bij de halte. Mevrouw met een rolkoffer en meneer met twee grote en, niet alleen op het zicht, zware weekendtassen. Van dat zicht weet ik, omdat ik meneer even heb geholpen met het in de bus zetten. Mevrouw redderde, hij sleepte, lijdzaam en met een verkrampte glimlach op zijn gezicht.

‘Weet u, meneer,’ zei de mevrouw. ‘We gaan een weekje naar de Ardennen. En met de auto vinden we te duur.’ Ik had sterk de indruk, maar kan dat niet bewijzen, dat meneer graag het dubbele betaald zou hebben om de auto te pakken.

Vanaf de noodhalte in Bennekom waar ze instapten kun je maar een kant op. Naar de bushalte aan de grote weg, 500 meter verder. Daar moet je dan de gewone bus nemen naar het station Ede-Wageningen. Dus net nadat ze gestouwd en wel zaten, moesten ze er al weer uit. Andersom sjouwen dus, nu naar buiten. De bus kwam meteen na mij, dus weer inladen. 10 Minuten later in Ede weer uitladen. Vandaar kun je, denk ik, voor de verdere reis twee kanten op: naar Utrecht of Arnhem. Daar weer uitladen. Ik weet niet of er ergens een touringcar stond te wachten waarmee ze verder zouden reizen of dat ze nog meer openbaar vervoer moesten trotseren. Meneer keek hoe dan ook met een blik van naderende wanhoop over het verdere verloop van de reis. Ik reed weg en dacht: ‘Wat heerlijk dat ik niet hoef!’ Geen paniek over of we alles bij ons hebben. Of er niks in de bus blijft liggen. Over het tijdelijk inrichten van het vakantieverblijf. En de rest van de vakantie denken over dat aan het eind alles weer in omgekeerde volgorde moet. Ik stel ze in gedachten voor op het terrasje voor hun huisje in de Ardennen. Mevrouw: ‘ Wat een mooi uitzicht toch, Piet. Maar het wordt frisjes, dus ik ga naar binnen.’ Piet: ‘Ja, dan kan ik even liggen. Mijn rug speelt op.’ Mevrouw: ‘Ja, neem het er maar van, dan ben je over een week weer fit voor de terugreis!’

Volgende week vrijdag begint mijn vakantie. Vakantie: heerlijk niks doen. Alles bij de hand, niks te verslepen. Costa del Achtertuin. Oh, wat ben ik blij dat ik niet hoef. Proost, Susan!

Fijn weekend. 
Hans Janssen,