‘Een stoplicht springt op rood, een stoplicht springt op groen. Ook in Westervoort is altijd wat te doen!

Deze uitspraak, vrij naar Herman Finkers, kwam automatisch in me op de afgelopen week. Geveld door een dubbele longontsteking, die maar niet over wil gaan, was ik de afgelopen twee weken onttrokken aan mijn dagelijkse bezigheid: beroepshalve vervoeren van mensen van huis naar instellingen en terug. Normaal baal ik ervan dat ik door ziekte geveld word, maar de afgelopen week telde ik mijn dubieuze zegeningen. Anderhalf uur reistijd om van de Johan de Wittlaan in Arnhem de Westervoortse brug over te komen. Mede veroorzaakt door een verkeerslicht onderaan de Westervoortse kant van de brug, dat keurig groen licht gaf aan links afslaand verkeer, terwijl daar niemand heen kon. Hoewel, niet iedereen had dat door. Verhalen van mensen die toch links afsloegen, tot de ontdekking kwamen dat dat zinloos was en dan op de weg probeerden te keren om zodoende alsnog proberen verder te komen. Daarmee de verkeersstroom doorkruisend die de Parallelweg op reed. Tenminste als dat licht dan eindelijk eens groen werd.

Uit directe bron, mijn eega, hoorde ik dat zij, vanaf de Praets in Arnhem (de overkant van de Rijn) tegelijkertijd met een collega wegreed. Mijn eega op de fiets, de ander met de auto, zij naar Duiven. De auto begon begrijpelijkerwijs met een voorsprong, maar halfweg de Oude Zevenaarseweg haalde de fiets de auto in. Reistijd ongeveer 3 x zo lang.

Wat is dat toch? Je mag toch aannemen dat als een wegenproject wordt gepland, alle mogelijke obstakels vooraf worden bedacht en zover mogelijk worden ‘geadresseerd’, zoals dat tegenwoordig in politiek jargon heet. Maar nee. Zo werkt het niet.

De mooiste grap las ik donderdag bij Karlo Bolder. Die waarschuwde dat Rijkswaterstaat vrijdag de verlichting op de brug ging repareren. Hij waarschuwde voor vertraging. Natuurlijk, wat een timing! Ook goed over nagedacht. Achterover leunend op mijn bank, die helaas een beetje is getransformeerd tot ziekbed, was ik heel even gelukkig met mijn gezondheidstoestand. Ik hoefde even niet!

Het is aandoenlijk om te zien dat in deze tijden van allerlei crises/crisissen juist een verkeerslicht de gemoederen zodanig kunnen verhitten dat je er een gemiddelde woning mee zou kunnen verwarmen.

Maar wie verwondert zich nog? Als ik hoor dat het steunpakket voor het MKB er voor zorgt dat de bakker (naar mijn idee zorgend voor een eerste levensbehoefte) niet in aanmerking komt voor steun omdat het geheel van zijn energiekosten net geen 12% van de totale kosten zijn maar de sauna (voor de meesten een luxe) wel omdat die er met hun energiekosten er ver over heen gaan, goh!) dan gaat bij mij het licht een beetje uit.

Dus denk eraan: als je naar de sauna gaat, neem dan je eigen brood mee. Als je eraan kunt komen tenminste. Want of de bakker het gaat redden? Geen idee! Voordeel is wel dat als je jezelf in het warme water wentelt thuis de kachel wel wat lager kan. En in de file op de brug kan de kachel in de auto ook lekker aan. Kijk naar de voordelen want ik vrees dat 6 weken oponthoud in het dorp straks wel de minste van onze zorgen zijn.

Ik kruip nog even op de bank en wens iedereen een fijn weekend.
Hans Janssen,