Een rare droom, of…..

Toen Paus Franciscus overleed, gleed hij een hel verlichte tunnel in, zoals hem via het jeugdinternaat en seminarie deugdelijk was ingeprent. Hij voelde niets dan een overweldigende gelukzaligheid. En ook zoals hem was voorgehouden, eindigde die tunnel bij een gigantische poort. Naast die poort hing een gouden ketting met daaronder een bordje met de tekst: ‘Bij afwezigheid 1x aan de ketting trekken. Leveranciers achterom.’ Vol verwachting trok hij aan de ketting en keek omhoog in de verwachting dat de beide grote poortdeuren voor hem zouden openzwaaien. Het geluid van de bel was immens. Toen de laatste galm was weggetrokken hoorde hij een licht gepiep. Een teleurstellend klein deurtje links onderin de linker poortdeur ging open en een man kwam naar buiten. 

‘Wat wenst u?, vroeg de man? ‘Bent u Sint Pieter?, vroeg de Paus? ‘Pieter zeker, maar van Sint weet ik niks.’ ‘Ik ben uw opvolger’, zei de Paus. ‘Ho even, ik weet niks van een opvolger. Ik heb hier een vaste betrekking en de baas heeft er niks van gezegd.’ De Paus vertelde lichtelijk ontdaan over de rots waarop Jezus zijn kerk had gebouwd en dat Pieter die rots was. En dientengevolge de eerste Paus. Sindsdien waren er steeds opvolgers geweest. Sint Pieter krabde even nadenkend aan zijn baard en zei: ‘Zou u misschien even op dat bankje daar kunnen wachten?’ ‘Natuurlijk’, zei de Paus.  ‘Ik heb de eeuwigheid de tijd.’ Sint Pieter ging naar binnen, sloeg een paar gangen links- en rechtsaf en kwam in een grote zaal. Daar zat aan het eind een man rustig de krant te lezen. ‘Jezus’, zei Sint Pieter. ‘Weet u nog dat wij zo’n 2000 jaar geleden eens een etentje hadden in een olijfgaard? En dat u aan het eind zei, ik weet het, na een paar wijntjes, dat het leuk zou zijn een clubje op te richten?’ Jezus keek nadenkend en zei aarzelend: ‘ Ik kan me er wel vaag wat van herinneren ja, maar wat is daarmee?’ ‘Nou’, zei Sint Pieter, ‘Je gelooft  het nooit, maar dat clubje bestaat nog steeds!’

Fijn weekend.