Een kleine oase in een dorre woestijn
7 augustus 2022Gisteren vierden mijn vrouw en ik onze gezamenlijke verjaardagen (zij gisteren, ik dinsdag). Door allerlei omstandigheden zoals een gekneusde rib en een bijna gebroken duim, waren de voorbereidingen helaas minder goed geolied verlopen dan normaal. Het betekende dat ik nog even snel naar de Lidl en Albert Heijn moest voor de laatste dingetjes. Het was overal nog de dood in de pot, maar ja, ook nog vroeg.
Op de terugweg naar de auto zag ik de bloemenman zijn waren naar buiten zetten. Een zee van kleur en groen. Op dat moment besefte ik dat die dood in de pot nog wel even zou duren. Ik liep langs het pand van voormalig Bakker Bart. Die zou ook niet meer open gaan, realiseerde ik me. Om me heen kijkend zag ik alleen nog dode gevels. Ik vroeg aan de bloemenman of hij nog kans zag een beetje leven in de brouwerij te brengen. ‘Ik doe mijn best, maar…..’, zei hij. Dat ‘maar’ klonk me niet al te hoopgevend in de oren, maar misschien bedoelde hij er verder niks diepers mee. ‘Neem nou Bakker Bart’, vervolgde hij. ‘Ik sprak van de week een vrouw die zei dat het te duur werd. ‘3 broden voor € 7,50. In de supermarkt heb ik er 2 voor € 6’, zei ze. ‘Ja’, zei ik, ‘maar dan heb je ook een brood minder.’ Snap jij het nog?’ vroeg hij mij. Tegen deze onoverkomelijke logica was niks in te brengen, dus schudde ik maar een beetje van nee. Hij keek rond en ik keek mee. En even begreep ik hoe woestijnreizigers zich moesten voelen als ze midden in die kale zandvlakte een oase zagen opdoemen. Een beetje leven en kleur in de doodsheid van de omgeving. Ik wenste de bloemenman een fijne dag. Hij zei nogmaals: ‘We blijven ons best doen, maar….’ Ineens voelde dat toch een stuk duisterder dan de eerste keer.
Het wordt tijd dat ze rap beginnen met die herinrichting. Anders kon de laatste roepende in de woestijn ook wel eens verstommen.
Een fijne zondag….
Hans Janssen.