De wereld verandert

Een verhaal van Marco van Zuijlen

Ieder jaar komt er weer een discussie op gang. De kleur van onze Piet. De wereld verandert dus zwart kan echt niet meer. Het brengt gevoelens omhoog bij bepaalde mensen die tot ver terug in het verleden gaan. Voor de kinderen maakt het niet zoveel uit. Het verleden interesseert ze niet. Sinterklaas is weer in het land en waarom zou je je druk maken over zoiets onnozels. Terwijl de kinderen intens genieten van de aanwezigheid van hun grote vriend strijden de volwassen met elkaar.

Dat de wereld verandert weet iedereen. Vroeger beleefden we Sinterklaas zonder dat er problemen waren. De kleur zwart deed ons niet denken aan de slavernij. Piet was donker door de schoorsteen en het vrolijke onhandige hulpje van die oude stijve Sint.

Zelf ben ik opgegroeid in Westervoort. Een dorpje onder de rook van Arnhem. Ik durf wel te zeggen dat ons dorp wit was. Een arbeidersdorp waar de bezigheid van de huisvrouwen bestond uit het huishouden en roddelen. Als de kinderen alweer stiekem aan Sinterklaas dachten en eekhoorns noten verzamelden voor de winter, begon het merendeel van de bewoners zenuwachtig te worden. De aardappeloogst kwam eraan en dan kregen veel mensen dezelfde drang als eekhoorns. Kelders werden weer in orde gebracht. In grote aantallen werden de bruine stinkende jute zakken met aardappels aangevoerd, Dat ging ook niet in kilo’s maar in mud. Over de aardappels ging een poeder ‘chloorprofam’ om scheutvorming tegen te gaan. Of het giftig was deed er niet toe, onze wintervoorraad moest beschermd worden. Daar bovenop kwamen nog een paar zakken met uien te liggen. De winter kon beginnen want de eekhoorns hadden hun noten en wij onze aardappels.

De wereld verandert en daar kreeg ik ook mee te maken. Het leger had me nodig. Iemand moest ons beschermen en blijkbaar was ik daar de juiste persoon voor. Het eten tijdens de opleiding was ronduit slecht. Iedere dag keek ik wantrouwend naar de warmhoudbak waar de aardappels tot prak in waren gesmeten. De doorgekookte groenten die er naast stonden maakten het Hollandse potje af. Thuis was ik er al geen voorstander van, maar hier al helemaal niet. Telkens keek ik een beetje wantrouwend naar de bak met rijst die er naast stond. Rijst, als warm eten? Wij zijn Hollanders en die eten aardappels of je het lekker vindt of niet. Een collega van Surinaamse afkomst nam me onder zijn hoede en leerde me op welke manier je rijst kon eten. De mogelijkheden waren onbeperkt. Er ging een wereld voor me open. Hoe konden mensen dit niet omarmen, je deed jezelf tekort.

De wereld verandert en zelfs mijn geliefde dorp ontkwam daar niet aan. Mensen van overal kwamen naar Nederland. Westervoort was niet meer wit. Terwijl de huisvrouwen bleven fluisteren met de buren, keken ze met argwaan naar de vreemdelingen. Migranten die lieten zien dat eten niet gewoon eten was maar ook een belevenis. Ervoor zorgden dat de geur van hun wereldgerechten door toedoen van de wind door de wijk heen dartelde. Maar wij zijn Hollanders en daarom eten we aardappels. Het vreemde niet omarmen maar wegwuiven. Steevast bleven onze moeders en oma’s hun hoogstandje klaarmaken. Gekookte aardappels met een snufje zout.

Voor sommigen personen zal de wereld nooit veranderen. Moeite hebben met het vreemde. Altijd blijven kijken naar het verleden. Gelukkig doen de meesten van de nieuwe generatie dit niet. De wereld verandert en zonder dat we er veel moeite voor hoeven te doen veranderen we mee. Natuurlijk op enkele uitzonderingen na. Maar dat maakt niet uit. Iedereen mag zijn mening hebben over het leven. Niet alleen bij de Pieten maar ook bij andere onderwerpen zullen er discussies zijn. Je mag zeker strijden om tradities te behouden. Maar moeten we dit uitvechten in het bijzijn van kinderen? Als beide partijen niet zo druk waren met zichzelf en eens de moeite namen om de kinderen naar hun mening te vragen en om dáár wat mee te doen, zou het probleem zich vanzelf oplossen.

De wereld verandert en natuurlijk heb ik als echte Hollander over dit onderwerp ook een uitgesproken mening. Eigenlijk wil ik een compromis sluiten. Zolang ik geen gekookte aardappels meer hoef te eten zal het mij een zorg zijn welke kleur Piet heeft.

Marco van Zuijlen.nl