Dag Sinterklaasje, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Toch?

Het zit er weer op. We komen Nederland pontificaal binnen via de voordeur en op 6 december vertrekken we op sluipvoetjes weer. We hopen dat we weer veel kindjes (en niet te vergeten oma’s en opa’s) blij hebben gemaakt.

Over de kindjes heb ik nog wel eens mijn twijfels. Vergis je niet, de binnenkomst van de Sint heeft soms veel overeenkomsten met een inval het Interventieteam van de politie. Er wordt keihard op de deur of het raam gebonsd en ineens is de kamer gevuld met geüniformeerde figuren die veel misbaar maken. Nog steeds is dit voor sommige kindjes aanleiding om achter de bank te vluchten of zich vast te klampen aan moeder’s rokken, of broekspijpen.

Dan heb je als Sint zo’n 25 minuten om de zaak weer te sussen, vaak vergezeld door kreten als: ‘Kijk Michiel, Sinterklaas! Leuk toch?’ De ene Michiel is de andere niet, echter. Sommigen komen meteen naar de Sint toe met tekeningen en knutsels. Anderen blijven op veilige afstand, en geef ze eens ongelijk.

Tegenwoordig wordt alles vastgelegd op diverse camera’s. sommige woonkamers lijken wel studio’s met Camera 1, 2 en 3. Met (vaak) moeder als regisseur. Want het is wel de bedoeling dat eerder genoemde Michiel bij Sint op schoot gaat zitten voor de foto. Dit lijkt eenvoudig, maar het is het vaak niet. Vaak wil zo’n kindje niet bij Sint op schoot. Zo’n kindje staat dan met een betraand gezichtje naast mama en zegt: ‘Ik wil niet bij Sint op schoot.’ Negen van de tien keer komt dan de opmerking terug: ‘Welwaar, je wilt wel bij Sint op schoot. Dat is leuk!’ Leuk voor wie, vraag je je af. Je ziet moeder denken: ‘Ik heb niet voor niks de Sint geregeld,  je doet maar mooi mee.’ Dus wordt het kind op schoot gepoot en kan de fotograaf nog net voor het kind zich ontworstelt aan de greep van de kindervriend het idyllische tafereeltje vastleggen. Ik vraag me dan af wat er leuk is aan een foto met een jankend en spartelend kind.

Als een kind niet wilt, doe het dan niet. Het is de bedoeling dat het een leuk avondje of middag wordt. Hou het daar dan ook maar op. Volgend jaar beter, denk ik dan maar. Aan slapeloze nachten van zo’n kindje heeft geen enkele ouder wat toch?

Gelukkig waren de meeste bezoeken ook dit jaar weer feestelijk. We kijken op een goed jaar terug. De gezinnen ook, hopen we. We zijn op kousenvoeten vertrokken en komen volgend jaar pontificaal weer terug. Sommige dingen veranderen, gelukkig, nooit.

Fijn weekend! 
Hans Janssen,