Achterstanden bij de gemeente? Dat komt door mijn moeder, vrees ik!

Achterstanden bij de gemeente? Dat komt door mijn moeder, vrees ik!

2 juli 2022 Uit Door Admin

Deze week heb ik tevergeefs zitten wachten op mijn lokale nieuwsvoorziening. Geen bezorgers meer? Dat probleem lees ik ook over de grote dagbladen. Nu lees ik die digitaal, dus er hoeft voor mij niemand vroeg zijn bed uit. Misschien een idee om plaatselijke kranten ook te digitaliseren?

Maar doordat ik dus niet lokaal werd gevoed (ja, ik weet dat ik ze ook ergens kan ophalen, maar ik hoor inmiddels ook tot de steeds grotere groep mensen die het gebracht willen hebben. De boodschappen halen we zelf nog, maar bol.com is toch wel handig voor andere dingen.) moest ik mijn horizon verbreden. 

Ik richtte me dus op algemeen gemeentenieuws. Dat je bijvoorbeeld een maand moet wachten op je paspoort. Reden: personeelstekort. Nu vrees ik dat dat de schuld is van mijn moeder. Gelukkig beseft ze dat zelf niet.

Mijn moeder is 93 en slijt (soms letterlijk) gelukzalig haar dagen in de Wilgenpas. Wat minder mobiel, maar nog redelijk bij de tijd, mogen we niet klagen. Ze krijgt mooi 2 x per week hulp in de huishouding van de thuiszorg en gaat ook nog een dag in de week naar de dagbesteding, waar ze het opperbest naar haar zin heeft. Geen vuiltje aan de lucht dus. Nou, dus wel. Want mijn moeder kost de ambtenaren tijd. En niet alleen de ambtenaren. Want steeds opnieuw moet haar indicatie weer worden bekeken. En, voor de goede orde, de dames (het zijn steeds dames) die ons daarvoor benaderen zijn allemaal even vriendelijk en welwillend.

Steeds komt de vraag weer: ‘Zijn de omstandigheden van uw moeder nog gewijzigd?’ Ik zou het willen meemaken dat ik dan kon antwoorden: ‘Ja, ze heeft zich vorige week opgegeven voor een Samba-dansclub en ze gaat kooklessen geven in een buurthuis!’ Als de omstandigheden al zijn gewijzigd, zijn ze er doorgaans niet beter op geworden. Ik zei wel dat ze het fijn zou vinden om een dagje extra dagbesteding te krijgen. Oeps, dan gaat er een alarmbel af in het gemeentehuis. Want dat kan niet zomaar even via de telefoon (niet de schuld van de ambtenaar hoor, maar protocollen….) Er moet dan een gesprek plaatsvinden. Dus deze dame zou het doorzetten naar een andere dame. Die dame maakt dan wel een afspraak (inmiddels 4 weken geleden, maar nog geen afspraak).

Er zal dan een rapportage worden gevraagd aan: mogelijk de huisarts (die ook al tijd genoeg heeft), de thuiszorgorganisatie (de hulp zelf en haar kantoor), de medewerkers van de dagbesteding en ook aan ons als mantelzorgers. Al met al zo’n 20 uur werk, schat ik in. Als je zo 10 moeders hebt worden dat er al 200… En geloof me, er zijn veel meer dan 10 moeders (vaders ook, hoor).

Als we nu eens zouden stoppen met die ongein. Op enig moment stel je ambtelijk vast dat iemand gewoon niet meer verbetert. Geef een indicatie af voor de rest van hun leven, zo lang dat nog duurt. Dan hebben we zo weer binnen 2 dagen ons paspoort, de thuiszorg kan weer gaan zorgen en de huisarts kan zich weer bezig houden met eerstelijnszorg.

Oh ja, dit stukje heeft me ook een uur gekost. Eigenlijk overbodig, maar ik denk dat ik over een jaar deze maar weer plaats. Scheelt me dan weer een uur. Kan ik beter besteden aan mantelzorg.

Fijn weekend!

Hans Janssen,